وَ أَنْ یَسْتَعْفِفْنَ خَیْرٌ لَهُن‏

زنی که حجاب و پوشش کافی ندارد و خودنمایی می‌کند در واقع مرتکب ظلمی به خود و دیگران می‌شود. ظلم به دیگران چرا که پیوند خانواده‌های دیگر را ولو به اندازه یک نگاه سست‌تر می‌کند و ظلمی به خود و خانواده‌اش، چرا که مقداری از انرژی‌ای که باید در کانون خانواده فعلی یا آینده‌اش صرف کند در بیرون خانه خرج کرده است. چکّه‌های کوچک آب شاید در نظر آنکه به حجم عظیم آب پشت سدّ نگاه می‌کند چیزی نباشد ولی در نظر مهندس سدّ حتّی یک رخنه کوچک ممکن است آغاز فروپاشیدن یک سدّ عظیم باشد. و هر چه عظمت نگاهت به جایگاه خانواده بیشتر باشد اهمیّت عفّت و پوشش فزونی می‌یابد. و چقدر خانواده اهمیّت دارد اگر کانون غنّی‌ای است برای عبودیت و تسبیح و چقدر خانواده گرانقدر است اگر همان چشمه‌است که نسل اندر نسل همچون پیامبرانی از دل آن جوشیده‌اند و چقدر باعظمت است اگر خانواده محلّ تشکیل اهل بیت است، اهل خانه! خانواده! و چقدر بی‌بدیل است خانواده اگر که محلّ دستیابی غایات بزرگ خداوند است...
ولی آیا فقط مسئله ظلم و جامعه و دیگران است، آیا مسئله حجاب فقط در حفظ خانواده یا امنیّت اجتماعی زن، یا احیاناً استواری اجتماع و محیط کاری خلاصه می‌شود. مسلّماً نه. اگر اینطور بود دیگر نمی‌گفتند که خانم‌های سالخورده‌ای که دیگر امیدی به ازدواج ندارند اگر با تبرّج و خودنمایی ظاهر نشوند اگرچه از حجاب معافند ولی اگر باز هم عفّت و حجاب پیش بگیرند برایشان بهتر است. پس حکمت‌هایی هست ورای همه اینها...
اگر هر خصلت و خوی نیکو به نحوی جلوه‌ای از نامهای نیکوی خداوند است پس حجاب و عفّت باید ربطی به خود خداوند داشته باشد. غیر از این است که در بارگاه خداوند زیبایی‌هایی وجود دارد که بر هر کسی آشکار نیست؟ محرمی هست و نامحرمی، غیری هست و اهلی... غیر از این است که هر کسی را به مشاهده جمالش راه نمی‌دهند؟ و چه مبتذل است آن جمالی که سرراهی است و در دست‌رس همه، چه هرجاییست و حقیر و چه بی‌قدر است معمّا و سرّی که همه در می‌یابندش...
پس عفّت و حجاب برای صاحب جمال نه فقط وسیله بلکه هدف می‌تواند باشد. از اینجاست که عفّت و حجاب خود از بزرگترین عبادت‌ها می‌شود. اینجاست که حجاب به نماز ربط پیدا می‌کند به قدس، به آرامش، به گم‌شدن، به قرب...